Porodična vezanost za Partizan: Braća, očevi i sinovi u fudbalskom crno-belom dresu

Na utakmicama klubova Jugoslovenskog sportskog društva Partizan iz Beograda, posebno najpopularnijih – košarkaškog i fudbalskog, na crno-belim zastavama, šalovima, kapama, majicama i ostaloj navijačkoj „galanteriji“, sve je više napisa – „Porodica“. Na taj način Partizanove pristalice, temperamentni „grobari“ čiju fanatičnost poznaje dobar deo sportskog sveta, svojim ljubimcima poručuju da ih vole snagom ljubavi ravne onoj među  članovima porodice.

Na tu „porodičnost“, na poseban i upečatljiv način, ukazuje i činjenica da je u fudbalskom klubu Partizan, koji će na jesen proslaviti 80. rođendan, igralo više rođene braće, očeva i sinova, nego u bilo kom drugom timu nekadašnje Jugoslavije, potom sadašnje Srbije, ali „i šire“.

Tri brata Milutinović i još deset bratskih parova

I globalno posmatrano, vrlo je redak slučaj da u jednom fudbalskom klubu igraju tri rođena brata, a Partizan može da se podiči i tim raritetom. Njegov dres nosila su tri Milutinovića – najpre Miloš, čuvena „Plava čigra“, jedan od najboljih igrača i golgetera Evrope sredinom prošlog veka, zatim Milorad, vrhunski štoper, a posle njega i Velibor-Bora, graditelj igre, kasnije svetski čuven kao trener koji je pet nacionalnih selekcija odveo na Svetsko prvenstvo (Meksiko, Kostariku, SAD, Nigeriju i Kinu).

Milorad, Miloš i Bora Milutinović

U prvoj deceniji posle Drugog svetskog rata dres Partizana (osnovanog 4. oktobra 1945) nosila su braća Pajević – Milutin, koji je bio napadač, i Božidar, izvanredni half, u čijoj biografiji stoji da je nastupao i za reprezentaciju Jugoslavije.

Kad su, šezdesetih godina minulog veka, u jugoslovenskom fudbalu „harale“ čuvene „Partizanove bebe“, koje su 1966. dogurale i do finala Kupa evropskih šampiona, crno-beli dres tima iz beogradske Humske ulice nosili su i braća blizanci Srđan i Zvezdan Čebinac. Obojica su bili reprezentativci Jugoslavije, s tim što je Zvezdan, vihorno desno krilo, bio mnogo uspešniji od brata, inače sjajnog centarfora. Karijeru su završili u inostranim klubovima.

Posle „beba“, na Partizanovoj strani Topčiderskog brda blistala su braća Đorđević: Borivoje-Bora i Boško. Prvi, lucidni nestaško, je bio vezni igrač koji je svoj raskošni dar potvrdio i u reprezentaciji; drugi je bio vrlo spretni golgeter čiji su siloviti šut levom nogom poredili sa udarcem, takođe levonogog, Bore Kostića kom je sportsku biografiju krasio podatak da je jednom, čak sa 40 metara, savladao slavnog Lava Jašina, koji se i danas smatra najboljim golmanom sveta svih vremena.

Bora i Boško Đorđević

U vreme braće Đorđević, u crno-belom sastavu bila su i braća Miodrag-Mikan i Slobodan-Dane Petrović, koji su se Partizanu priključili kao pioniri. Mikan je bio golgeter burnog temperamenta, a mlađi Dane igrač sredine terena. Obojica su napravili internacionalnu karijeru. Dane je, igrajući sedam sezona za Nirnberg, bio prvi stranac kapiten nekog nemačkog tima.

U Partizanu su, ali u različito vreme, igrala i braća Prekazi – Ljuan, krajem šezdesetih, i Dževad, sedamdesetih godina prošlog veka. Dževad je bio mlađi, ali i uspešniji – igrao je za mladu i olimpijsku selekciju Jugoslavije. Poput Boška Đođevića, Dževad se odlikovao vrlo jakim i preciznim udarcem. Posle Partizana nastupao je za splitski Hajduk, a potom je postao velika zvezda u turskom fudbalu, pre svega kao prvotimac Galatasaraja. Jedna ulica u Istanbulu nosi ime Dževada Prekazija.

Dževad Prekazi

U godinama s kraja prošlog veka, kojih se sećaju i mlađi ljubitelji fudbala, Partizanov dres nosila su rođena braća Dragoljub i Branko Brnović, obojica reprezentativci. Starijeg Dragoljuba navijači posebno pamte po promašenom jedanaestercu u četvrtfinalu Svetskog prvenstva u Italiji 1990, kada su „Plavi“, posle penal-ruleta, poraženi od Maradonine Argentine.

Neuspešni sa bele tačke tada su bili i (sadašnji selektor Srbije) Dragan Stojković Piksi i stameni Sarajlija Faruk Hadžibegić. U Jugoslaviji je, posle tog Mundijala, bilo široko rašireno uverenje da se ta zemlja bratstva i jedinstva ne bi raspala da su „Plavi“ na njemu osvojili „zlatnu boginju“ što, po prikazanim igrama te selekcije predvođene Ivicom Osimom, ne bi bilo nezasluženo.

Dragoljub i Branko Brnović zajedno u reprezentaciji Jugoslavije

U novom veku

Osim Dragoljuba i Branka, Partizan je imao još dva brata sa prezimenom Brnović – Bojana i Nenada. Igrali su za ovaj klub pre dvadesetak godina, njihove karijere su bile manje zapažene od prethodne dvojice, ali su ostavili trag i u crno-belom „jatu“ i u reprezentaciji. Svi Brnovići su u Beograd i Partizan došli iz Crne Gore.

Otud, tačnije iz nikšićke Sutjeske, u radove kluba iz Humske pristigla su i braća Bajović – Miodrag, koji je igrao na poziciji beka, i Milorad, napadač. U sezoni 1985/86. radovali su se osvajanju šampionske titule Partizana u prvenstvu Jugoslavije, što je bio njihov najveći zajednički sportski uspeh.

Dres Partizana nosila su i braća Šćepović – Stefan (2012) i Marko (2010-13), obojica napadači. Osim u crno-belom dresu, istakli su se igrama u mlađim reprezentativnim selekcijama i najboljem državnom timu Srbije, kao i u više inostranih klubova gde su, takođe, bili zapaženi kao vrsni strelci.

Marko i Stefan Šćepović

Imao je Partizan početkom dvehiljaditih i braću Marinković – Nebojšu i Nenada, koji su, uglavnom, igrali u veznom redu. Obojica su imali sjajnu karijeru u mlađim reprezentativnim selekcijama što, zbog vrlo jake konkurencije, nisu uspeli da ostvare i u najboljem sastavu crno-belih. Nastupali su i za više domaćih i inostranih ekipa.

Očevi i sinovi u fudbalskom crno-belom dresu 

Drugi primer Partizanove „porodičnosti“ je podatak da je njegov dres nosilo više očeva i sinova. I ovaj deo teksta počinjemo Milutinovićima, odnosno podsećanjem da je i Milošev sin Uroš igrao za Partizan. I to, što je posebno zanimljivo, posle fudbalskih početaka u Crvenoj zvezdi gde ga je odvela dečačka zaljubljenost u Vladimira Petrovića Pižona, velikog asa beogradskih crveno-belih. U zrelijem dobu i on se, poput oca i stričeva, obreo u crno-beloj porodici.

Fudbalski početak Momčila Moce Vukotića, jedne od najvećih legendi Partizana, odredio je početkom šezdesetih godina prošlog veka njegov otac Aleksandar, oficir JNA i fanatični navijač crno-belih, „zaljubljenik u Bobeka i Miloša“. Iako je darovitog Mocu htela i Zvezda, on mu je, roditeljskom komandom, ukinuo pravo na izbor: „Ako odeš u Zvezdu, kući nemoj da se vraćaš.“

Dejan Vukotić otvara Memorijalni turnir Momčilo Moca Vukotić, jun 2024.

Mnogo godina kasnije, u Partizan je stigao Mocin sin Dejan, ali ne po očevom naređenju, „nego iz ljubavi za fudbal i dedin i tatin klub“. U mlađim kategorijama crno-belih igrao je sa Albertom Nađom, Draganom Ćirićem i Ivanom Tomićem, ali nije dostigao njihove visine u seniorskoj konkurenciji.

Možda bi sve bilo drukčije da Moca, kad je krenuo u trenersku pečalbu, nije odlučio da sa sobom povede celu porodicu – suprugu i oba sina. U novoj sredini, Dejan nije nastavio fubalskom stazom uspeha. Po povratku u Beograd, igrao je za nekoliko nižerazrednih klubova glavnog grada.

Dva slavna Partizanova centarhalfa, Branko Rašović i Blagoje Paunović doživeli su da i njihovi sinovi, Vuk i Veljko, zaigraju u njima najdražim dresovima – crno-belom i reprezentativnom. Kao i da se kasnije, poput njih, posvete trenerskom poslu u čemu su i danas vrlo uspešni.

Kapiteni Crvene zvezde i Partizana Dragan Džajić i Blagoje Paunović pred početak 55. “večitog derbija”, oktobar 1974.

Dečaci su imali na koga da se ugledaju: Branko Rašović je igrao i u finalu KEŠ 1966, a Blagoje Paunović je 1968, na Evropskom prvenstvu, bio proglašen za najboljeg centarhalfa Starog kontinenta.

Brankov sin, Vuk Rašović, u Partizanu i reprezentaciji igrao je na očevom mestu, što se nije desilo u slučaju Paunovića, jer je Blagojev Veljko više bio ofanzivac. Vuk je, kao trener, s Partizanom osvojio jednu šampionsku titulu, dok je Veljko, 2015. godine, predvodio reprezentaciju Srbije do 20 godina koja je postala svetski prvak i osvojila zlatnu medalju.

Očevi uspešniji od sinova

Dva Partizanova ofanzivca bila su dva Nenada Bjekovića, otac i sin istog imena i prezimena. Nenad senior je dugo bio prvotimac crno-belih i reprezentativac Jugoslavije, a posle plodne internacionalne karijere svoju „partizanštinu“ je potvrdio i kao trener i direktor Partizana u jednoj od najuspešnijih epoha kluba iz Humske.

Nenad Bjeković junior u dresu Partizana

Nenad Bjeković junior igrao je u ekipi sa Savom Miloševićem, Zoranom Mirkovićem i drugim momcima iz njihove trofejne generacije crno-belih. Karijeru su mu obeležile i česte povrede zbog čega nije uspeo da do kraja iskaže svoj veliki talenat.

Sedamdesetih godina, u generaciji Nenada Bjekovića seniora i Moce Vukotića, u špicu Partizana igrao je i brzonogi Ilija Zavišić koji je, kao i njih dvojica, bio velika uzdanica Partizana i reprezentativac Jugoslavije. Prezime Zavišić se u sastavima Partizana pojavljivalo i dvadesetak godina kasnije, kada je očev fudbalski put nastavio njegov naslednik Bojan. Za razliku od oca, Bojan je bio odbrambeni igrač.

Bjekovićev, Vukotićev i Zavišićev saigrač u timu crno-belih bio je i brzonogi strelac Pavle Grubješić koji je, kao i oni, kasnije imao sina u Partizanu – Nikolu. Oba Grubješića su bili golgeteri i osvajali su šampionske titule sa Partizanom.

Marko Brnović posle potpisa ugovora za Partizan

Pre četiri godine ugovor s crno-belima potpisao je 17-godišnji Marko Brnović, sin „starog partizanovca“ Branka Brnovića, kog su mediji predstavili kao još jednog igrača Partizana „iz dinastije Brnović“, odnosno darovitog naslednika svog oca. Marko je igrao u mlađim reprezentativnim selekcijama Crne Gore, a u Humskoj se nadaju da će, „jer iver ne pada daleko od klade“, postati i prvotimac crno-belih.

Slađan Šćepović, ubojiti centarfor crno.belih s kraja prošlog veka, u „svom“ Partizanu je imao dva sina, Stefana i Marka. Po učinku  u crno-belom dresu Slađan je ispred svojih naslednika, ali su ga sinovi nadmašili po nastupima za državnu reprezentaciju.

Povodom ove statistike Šćepovića, zanimljivo je istaći da su svi ostali ovde pomenuti asovi Partizana, koji su imali sinove u crno-belom dresu, napravili – gledano kroz nastupe za tim iz Humske i državni tim – uspešnije igračke karijere od svojih potomaka: Miloš Milutinović od sina Uroša, Branko Rašović od njegovog Vuka, Blagoje Paunović od svog Veljka, Nenad Bjeković senior od Nenada Bjekovića juniora, Moca Vukotić od naslednika Dejana, a isto važi i za očeve i sinove Zavišiće, Grubješiće i Brnoviće.

Ono po čemu su očevi i sinovi bili jednaki jeste, po rečima njih samih, njihova velika ljubav prema Partizanu, njihovoj drugoj porodici.

Izvor: RTS / Autor: Jovo Vuković
Foto: YouTube printscreen